روزها فکر من اینست و همه شب سخنم

که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدن بهر چه بود؟

به کجا می روم؟ آخر ننمایی وطنم

مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا

یا چه بوده ست مراد وی از این ساختنم

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

دوسه روزی قفسی ساخته اند از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست

به هوای سر کویش پرو بالی بزنم...

زیباترین ستایش ها،

نثار کسی که کاستی ها

و لغزش هایم را می بیند

و باز هم دوستم دارد!!!

باز هم خیال تو مرا برداشت؛ کجا می برد!؟

نمی دانم!!!